Habang si Pope Benedict ay mahilig sa Mozart at pagbabasa, ibang klaseng “simbahan” ang kinahuhumalingan ni Pope Francis — ang football! Para sa kanya, ito ang “pinakamagandang laro,” at isang daan para magturo ng disiplina at magpalaganap ng kapayapaan.
Bata pa lang, todo laro na si Francis sa mga kalsada ng Buenos Aires, gamit lang ang bola na gawa sa basahan. Goalkeeper daw siya noon — hindi dahil magaling siya (aminado siyang may “dalawang kaliwang paa”), kundi dahil doon niya natutunan ang pagiging alerto sa mga “banta mula sa kahit saan.”
Loyal fan siya ng San Lorenzo, ang team ng kanyang kabataan. Nanonood pa siya ng games kasama ang tatay at mga kapatid. At kahit naging Santo Papa na, nanatiling miyembro siya ng team — kahit pa nag-viral siya nang tanggapin ang membership card mula sa karibal nilang Boca Juniors!
Sa Vatican, may Swiss Guard na nagsusulat ng resulta ng laro at liga standings sa mesa niya. Talk about being updated!
Hindi lang siya tumigil sa panonood. Tinanggap din niya ang mga legends gaya nina Messi, Maradona, Buffon, at Ibrahimovic sa Vatican. Marami siyang napirmahang jersey at bola mula sa iba’t ibang panig ng mundo.
Pero para kay Pope Francis, hindi lang ito tungkol sa laro. Noong 2014, pinangunahan niya ang isang interfaith match for peace sa Rome — isang game na ang goal ay pagkakaisa, hindi lang goal sa net.
Sa isang Netflix film, “The Two Popes,” ipinakitang nanonood sila ni Pope Benedict ng World Cup final (fiction lang ‘yon, kasi tumigil na si Francis sa panonood ng TV noong 1990). Pero in real life, malalim ang respeto niya sa mga icons ng sport: tinawag niyang “gentleman” si Messi, “great” si Maradona pero “nagkulang bilang tao,” at si Pele naman daw ang may “malaking puso.”
Para sa kanya, ang football — gaya ng pananampalataya — ay tungkol sa pagkakaisa, sakripisyo, at serbisyo sa mas mataas na layunin.